Soms staat je hart even stil

Soms staat je hart dus even stil.

Raisa heeft al 2 jaar kanker. Toen de diagnose werd gesteld zeiden ze dat het een agressieve ,niet vaak voorkomende vorm was. Er was geen genezing mogelijk.

Gelukkig was de kans op uitzaaiingen maar 1 %.

Ze werd geopereerd maar omdat de wortel te dicht bij de darmen zat, durfde deze dierenarts niet alles weg te halen.

Hoe lang ze nog zou leven wisten ze echt niet te zeggen. Het kon met 2 weken voorbij zijn maar voor het zelfde geld had ze nog een paar jaar.

Gelukkig bleek het langzaam te groeien en duurde het toch een jaar voordat ze weer geopereerd moest worden omdat het weer aangegroeid was. En gelukkig groeide het dus naar buiten toe en niet naar haar darmen of andere organen.

Deze keer durfde de dierenarts die toen opereerde alles weg te halen.

We waren zo blij.

Voor het oog was alles weg en dus was er de hoop dat ook echt alles nu weg zou zijn.

Maar helaas, nog geen jaar later was het weer opnieuw aangegroeid.

Weer naar buiten toe gelukkig, maar wel sneller dan de eerste keer.

Tijdens haar operatie zagen ze dat ze nu ook 2 bulten in haar spieren had, dus dit was niet meer te opereren.

Ze werd dichtgemaakt zonder dat er iets weg is gehaald.

Vanaf dat moment is het afwachten en hopen dat het allemaal niet te snel groeit.

Ze krijgt een medicijn wat een remmende werking heeft op bepaalde tumoren.

Maar helaas zie je toch dat heel langzaam de bulten toch groeien.

De eerste symptonen van het einde zijn waarschijnlijk een verlamming van de staart. Daarna zal het alleen maar lijden worden en zullen we moeten beslissen haar in te laten slapen.

Het is zo erg eigenlijk dat ik dat weten en naar Raisa kijken, haar aaien, nooit los van elkaar meer kan zien,zeker niet na de laatste operatie.

Zie ik Raisa dan besef ik steeds dat ze ziek is.Ze elk moment kan overlijden.Het is als een zwarte wolk die in de lucht hangt.

Vreselijk vind ik dat.Ik wil van haar genieten, haar zien als het mooie wezen wat ze is.

Ze is er immers nog, dus moet ik dat uitbuiten. In het NU leven, zonder een dreiging van de toekomst.

Vanmorgen lag ze op de grond en wilde opstaan. Dit lukte haar moeilijk en ze moest echt haar best doen. Toen ze eenmaal stond wankelde ze en haar achterpoot trilde en leek haar niet te kunnen dragen.

Het was echt even of mijn hart stil stond.

Oh god niet nu .

Hans ging nadat ze even rond gelopen had en ze geen pijn of last meer leek te hebben met haar naar buiten. De zenuwen gierde echt door mijn keel.

Het overviel me echt. Had ik gedacht dat na het afscheid van verleden jaar van Shita en Saba ik nu toch een beetje eelt op mijn gevoel had, dan had ik het dus wel heel erg mis.

Ook het al 2 jaar voorbereid zijn op wat gaat komen lijkt niets af te doen van het gevoel.

De pijn voelde even heftig en de boosheid en verzet was niets minder.

Krijg ik opeens een sms-je van Hans........ ze speelt met de bal.....

Ooit zo een eigenwijze hond gezien hahaha

Wat een opluchting.

Het is nog niet zo ver.

Opgeluchte groetjes Marianne