Raya wat ziekjes

Raya was in het begin van de avond wat dreinerig. Op zijn herdermanier wat mopperen in alle toonaarde en goed laten merken dat hij het met iets niet echt eens was.
Uitgelaten, gegeten, gespeeld, nog maar eens een pensje ... hij bleef ongedurig en mopperend rondlopen om nergens zijn plekje te kunnen vinden.
Omdat we dachten dat hij zich dus toch nog verveelde ging Hans nog een tijd met hem spelen.Maar ook daarna had hij gewoon geen rust in zich.
Tot we uit de grot rare geluiden hoorde en hij daar had overgegeven en diarree had, tenminste dat dachten we toen nog dat het diarree was. Hans liet hem nog een keer uit en toen hij buiten gewoon vaste ontlasting had,dachten we dat het weer over was.

Ik vind ons niet echt van die neurotische mensen die al in de stress raken als de honden maar iets lijken te hebben. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik als ik niet uitkijk ,na Shita en Saba's ziekte en dood er toch aardig toe neig.
Maar toen hij dus kotste en dit poep bleek te zijn,begonnen we toch wel de zenuwen te krijgen.
Gister had hij een groot stuk bullepees doorgeslikt van zeker 10 cm groot en 4 cm breed. Hij had dat bij een wandeling wel uitgekotst, maar de wandeling erna, rende hij als een gek naar die plek toe en at het weer vrolijk op....
Nuchtere ik ..... ahum...... zag al een darmafsluiting en hele operaties voor me.
Dus om 12 uur 's nachts hebben we de dierenarts uit haar bed gebeld.
Gelukkig schijnt er dus een griepvirus te heersen waarbij honden dus poep overgeven en is het volgens haar zeker geen darmafsluiting omdat het stuk te klein is om dat bij zo een grote hond te kunnen veroorzaken.

Pfff ben zo opgelucht. Dan merk je gewoon wat een impact de ziektes van Shita en Saba op ons hebben gehad.

Voor Raya is het natuurlijk alles behalve fijn. Al lijkt het er op dit moment op dat hij zich al weer een stuk prettiger voelt. Waarschijnlijk heeft hij zich helemaal leeg gekotst.
Hij mag dus nu even niets meer eten en drinken, wat die straks met slapen gaan vast niet kan waarderen ,want dan krijgen ze altijd wat brokjes voor het slapen gaan.Dat zal dus wel een verontwaardigd gemopper in alle toonaarde geven.
En morgen even kijken hoe het met hem gaat.Maar het klonk niet al te ernstig gelukkig.

Nu alleen te hopen dat Shyra het ook niet krijgt, want die zat er natuurlijk meteen met zijn neus boven op toen de poepkots werd opgeruimd.
Raisa is wat dat betreft totaal anders , die neemt snel de benen en wil er niets mee te maken hebben.

Is het overdreven als ik mijn matras naast zijn bench leg vanacht........

Voorjaarkriebels

De voorjaarkriebels hebben ook bij ons toegeslagen. Deze week zijn we weer begonnen om ons huis van binnen af te maken. Gelukkig hoeven we alleen de kamer nog maar en de open keuken.
Maar daar zit toch nog genoeg werk in.
We zijn gister begonnen met het behang aftrekken onder toeziend oog van Raya die na een hele tijd zeer geinteresseerd te hebben toegekeken,ook maar even meehielp door een stukje van het behang af te trekken en het behang wat er af kwam al vast op te bergen op plaatsen waar ik het nou zelf niet zo snel neer zou leggen. Hans bewerkte 1 muur met geelband,zodat ik die vandaag zou kunnen verven.

Vandaag dus de muur geverfd. Shyra kan net met zijn lijfje door de afscheiding en komt af en toe even controleren of ik het allemaal wel netjes doe. Maar verder laten de honden me verbazend genoeg gewoon mijn gang gaan. Het resultaat van de muur mag er zijn......en trots op mezelf loop ik als ik klaar ben naar de keuken.Een grijns van oor tot oor, dat we dat muurtje toch maar mooi klaar hebben.Terwijl ik me dus helemaal in mijn eigen tevredenheid koester hoor ik opeens een geluid uit de hoek komen waar ik net bezig was.
Een bang vermoeden maakt zich meester van me. Dus loop ik met knikkende knieën naar de plek des onheils en zie daar Raya met een tevreden kop naar me kijken, terwijl hij heerlijk tegen me net geverfde muurtje aanleund en zijn normaal zo mooie witte oortjes versierd zijn met een terrakleurtje..............

Zonnig lentedagje

Het was heerlijk weer gister, dus hebben we even in de tuin gezeten. Wij zelf natuurlijk aan de koffie, lekker lui op een bankje. Terwijl de honden zichzelf prima vermaakte.

Raya vind het geweldig,die verveeld zich geen moment. Als er niet gegraven word, dan is er altijd wel een vlieg om achter aan te hobbelen, is er geen vlieg, dan vind die altijd wel iets om op te knagen of mee te gooien.

Shyra vind het ook heerlijk, die snuffelt heel wat af. Graaft af en toe even ergens en vind het altijd reuze interresant wat Raya aan het doen is.

Wat lijkt hij toch een zoet en rustig hondje op de video.

Raisa kwam even buiten kijken, maar ging daarna naar binnen om op het matras een dutje te gaan doen. Daaraan zie je wel dat hij veranderd. Verleden jaar nog kwam hij altijd meteen bij je liggen als je buiten was.

s' Avonds na even onder de douche te zijn geweest, bedenkt Shyra zich opeens dat hij helemaal vergeten is te graven in de tuin ..... dus maakt dit binnen even goed....

Zonnige groetjes Marianne

Geluksmoment

Midden in de nacht word ik wakker, de stilte van de nacht hangt als een beschermende deken over me heen.Ik voel een klein koppie op mijn keel. Voel zijn adem op mijn huid.
En ik kan alleen maar denken....dit is geluk.
Dit is waar alles om draait.
Ik zou willen dat ik het moment vast kan houden. De tijd stil kan zetten.

Geluk .... de zachtheid en warmte van een hondelijfje tegen je aan. De volmaakte, onvoorwaardelijke liefde voelen.

Hond aan boom

Vandaag was even een deel van Heelsum in rep en roer.Er bleek een hond aan een boom te zijn gebonden.

Het verplegend personeel van de verzorgingsflat wilde al alarm slaan bij de politie toen ze om de hond heen een manspersoon met opgeheven hand en "wacht" zeggend rondjes zagen lopen.

De twijfel sloeg nu bij hun toe... moesten ze in dit geval het psychiatrisch centrum nu bellen in verband met een zeer waarschijnlijk ontsnapte patient of toch de politie???

Dit overdenkend en de man scherp in de gaten houdend zagen ze dat de man na wat rondjes om de hond lopend , nu naar de hond toe liep en met gevaar voor eigen leven de hond stevig begon te knuffelen.

Nog eens tegen de hond "zit en wacht" zei en vervolgens weer rondjes begon te lopen met opgeheven hand....

Je zag de hond denken.... ja nozele.... wat kan ik anders doen ?? Ik zit immers vastgebonden aan een boom.....

Het manspersoon herhaalde het ritueel weer van naar de hond gaan en hem knuffelen en de hemel in prijzen wat de hond gelaten over zich heen liet komen. Je moet wat overhebben he , voor een vrolijke "baas"

Daarna liet de man hem met een wijds gebaar en een opgefokt "toemaar!!!" van de riem los.

En vertrok met de hond achter zich aan sjokkend uit het gezichtsveld van het verplegend personeel die er nog even een lange tijd over na praten.

Ondertussen kwam er een paar straten verderop een innig tevreden man met hond zijn huis in lopen om vol trots te vertellen dat hij met de hond "zit en wacht" had geoefend en dit heel goed ging.

Het "vrouwtje " die dit allemaal te horen kreeg, jubelde mee hoe geweldig knap de hond toch wel niet was en zeker toen ze hoorde dat hij zelfs niet had geblaft als welkom tegen andere honden die hij tegen kwam, was haar gejuig niet van de lucht.

De hond wierp zich ondertussen maar met een diepe zucht op de grond en keek hulp zoekend naar de andere 2 honden, die hem een bemoedelijke blik van "ze zijn nu eenmaal niet wijzer, laat ze maar" toewierpen.

Honden vinden mensen werkelijk onbegrijpelijke wezens.........

NB: Ja ,ja ik weet het. Raya zit op de foto aan een paal en niet aan een boom. Dit verschil is me wel duidelijk. Maar daar er geen foto was aan boom, heb ik die aan paal maar genomen.

Zo trots

Raya is echt een zachtaardige sociale hond. Ik heb hem nog nooit horen grommen naar een andere hond. Zelfs als Shyra zijn botje af wil pakken keert hij gewoon zijn kop om, maar grommen doet die gewoon niet.Gromt Shyra wel eens tegen hem als waarschuwing dat hij toch echt van dat botje af moet blijven, of dat die gewoon slapen wil en niet spelen, dan zie je zijn blik een beetje een verbijsterende uitstraling krijgen van zoveel gemopper. En werpt zich dan vervolgens maar naast Shyra neer.

Het enige wat hij wel doet is als hij onder de wandelingen vreemde honden ziet, dat die dan een paar blaffen geeft. Er word dan gesnuffeld en het is goed.
Alhoewel hij het totaal niet kwaad bedoeld,hij het zich eigen heeft gemaakt als een begroeting , willen we hem dat toch afleren.
Dus hebben we manieren bedacht die dit gewoontegedrag doorbreken.

*Zijn aandacht afleiden als wij de hond eerder zien dan hij. Dus dat hij de hond dan wel ziet maar zo lekker aan het spelen is met ons dat hij er geen aandacht aan besteed verder.Of het lekkere lekkers dat we voor zijn neus houden veel interessanter vind dat die andere hond.
*En als hij de hond al gezien heeft, gewoon doorlopen zonder aandacht te besteden aan zijn geblaf. Dus ook niet laten snuffelen.
*En als we ergens staan, hem de rug toe keren als hij blaft. Zodat de vraagtekens boven zijn verbijsterende koppie komen te staan, waar we in vredesnaam zo naar staan te staren in plaats van hem te helpen de vreemde hond te begroeten.

En je merkt al dat hij het door begint te krijgen.

Vanmiddag stonden Hans en ik met de buren te kletsen. Raya stond ook zeer belangstellend mee te luisteren. Oren recht overeind, aandachtige blik op ons gericht.
Kwam er een vrouw met hond aan lopen die een eindje verderop wonen. Ze heeft een middelgroot hondje dat niet aardig reageerd op andere honden. Blaft aan één stuk door zodra hij ze maar hoort of ziet ,op een erg boze en fanatieke wijze.Heeft het gewoon niet zo op andere honden dus.
Omdat Raya het hondje dus al kende bleef hij gewoon zitten en staarde de hond op zijn vredige boeddha-achtige manier aan. Het geblaf van het hondje gleed langs hem heen.

De reden waarom zal me altijd onduidelijk zijn, maar de vrouw die stil bleef staan, deed nu haar hondje van de riem af ?!?
Heel vreemd.
Het hondje reageerde al fel blaffend op Raya aan de riem en we stonden op de weg waar toch regelmatig auto's om de hoek heen komen en haar hondje heeft nou niet echt de hoofdprijs "goed luisteren" gewonnen.
De hond stormt dus op Raya af en begint met opgetrokken lippen tegen Raya uit te vallen.
Rent met een boog om de auto heen waar wij bij staan om vervolgens Raya in de rug te willen aanvallen.
Toen was Raya het zat....hij blafde een paar keer een zeer zware blaf, waar zelfs een toon in zat die erg op grommen leek.
De hond verdween en ging op veilig afstand staan om zijn scheldpartij voort te zetten.
Raya zat dus weer met de rug naar hem toe en met zijn gezicht naar mij. Ik heb toen op een hoge toon tegen hem zitten kletsen en hem wat brokjes gegeven uit mijn zak.
Raya negeerde de andere hond totaal. Die kon blaffen tegen hem wat die wilde, maar hij vond hem totaal niet meer interessant.

Vind het zo geweldig hoe hij reageerd. Zo'n rust en vol aandacht naar mijn rare gebrabbel luisterend.Ben echt apetrots op dat 5 maanden oude manneke. Wat een wijsheid en kracht heeft die toch al op zo jonge leeftijd.
Kon hem wel platknuffelen zo trots was ik op hem.

Dus ook al begrijp ik echt de redenen van die vrouw niet waarom ze in vredesnaam haar woest blaffende hond los liet, terwijl die altijd als ik hem zie vast loopt. Ik ben er wel erg blij mee, want dit was echt een prachtig leermoment voor Raya. En zeker ook voor mij, want hij heeft me nog eens bevestigd dat hij echt een ontzettende zachtaardige , lieve hond is.Waar echt geen grijntje kwaadheid in zit.

Ik vrees alleen dat de buren nu nog meer overtuigd zijn dat er toch minstens enkele steekjes bij me los zitten. Ze konden zich denk ik nog net beheersen om hun hand niet op mijn voorhoofd te leggen om te voelen of ik toch geen koorts had.

Trotse groetjes Marianne

De strijd om Raya's laatste puppiekiesje

Raya heeft een paar dagen geleden zijn laatste puppiekiesje verloren. Ik hoorde hem vallen en ondanks dat ik ziek op de bank lag en me behoorlijk beroerd voelde won mijn hebzucht het van mijn beroerd voelen en dook ik van de bank om het kiesje zo snel mogelijk te veroveren.

Maar die slok-op had hem natuurlijk al weer snel van de grond op gepakt en was er al lustig op aan het kauwen. Gelukkig liet hij hem weer vallen.

Maar voordat ik ook maar de kans kreeg om hem te pakken , was deze keer Shyra me te snel af.

Hij zag de bui van mijn hebzucht al hangen en rende er snel mee onder de tafel.

Maar ik was onverbiddelijk en achtervolgde hem.

Het woordje los, negeerde hij totaal. Genoegelijk bleef hij er op kauwen.

Andere dingentjes aanbieden trapte hij niet in. Slijmen hielp niet.

Uiteindelijk zijn bekje met gevaar voor eigen leven maar opengedaan en het kiesje van zijn tong geplukt.

Triomfantelijk met mijn schat in mijn hand keek ik Shyra grijnzend aan, die me een zeer verontwaardigde blik terug gaf.

Om mijn schuldgevoel maar af te kopen heb ik ze een gedroogde pens gegeven en mezelf wijsgemaakt dat het weer helemaal koek en ei was tussen Shyra en mij.

In totaal heb ik nu 3 kiesjes en 1 tandje. De rest heeft Raya doorgeslikt en daar Hans weigerde om elke dag in zijn ontlasting te gaan zitten wroeten ,gingen die dus verloren.

Nu moeten de volwassen tanden dus nog helemaal naar boven komen. Je ziet al wel witte puntjes boven het tandvlees uitsteken, maar veel nut hebben ze nog niet voor hem.Een pensje kauwen is soms wel wat frustrerend omdat het dus niet zo lekker gaat op zijn tandvlees.Soms slikt hij hem dus na lang gekauw maar helemaal door.

Shyra vind het allemaal wel heel interessant. Hij ruikt het bloed in Raya's bek en zit hem dan ook geregeld in zijn bek te likken over zijn tandvlees.Echt geen gezicht. Je ziet zo'n klein koppie gewoon verdwijnen in zo een enorme bek. Het doet me altijd denken aan die circusmensen die hun hoofd in een bek van een leeuw steken.

Raya had af en toe wel last van het wisselen. Meer bijten op dingen en af en toe piepte die opeens alsof hij pijn had. Gelukkig heeft hij het ergste nu toch wel gehad denkt ik.

Zal wel een prachtig gezicht zijn als zijn volwassen tanden allemaal door zijn, wat een prachtig gebit zal hij dan hebben.

Vandaag is hij trouwens gewogen. Hij weegt nu 28 en een halve kilo.

Ja, ja ons kleine hondje word volwassen. Al is die nog maar 5 maand.Een echte pup dus nog, al zou je dat als je hem ziet echt niet zeggen.Hij steekt al ver boven Raisa uit.

Op de foto kan je een beetje zien dat zijn tanden en kiezen er nog niet door zijn.

Raisa

Na de opluchting kwam na een uurtje opeens weer de schrik.

Raisa lag op de grond en begon opeens zacht met open bek te huilen. Het ging echt door merg en been. Zacht maar heel indringend.

Dat heeft ze nog nooit gedaan.

Vreselijk.

Ze bleef heel lang heel stil liggen ,reageerde nergens op.

Daarna ging ze weer staan en leek het allemaal achter de rug. Alleen was ze nog een tijdje aan het nahijgen.

De dierenarts gebeld en we moesten haar 25 mg van haar medicatie extra geven, éénmalig.

We hebben gevraagd om een sterke pijnstiller voor het geval ze weer pijn krijgt zodat we dat meteen kunnen geven. En voor de zekerheid gevraagd of ze wel altijd, dag en nacht bereikbaar zijn, zodat we hun wel kunnen bellen als ze pijn gaat krijgen in de avond of de nacht.

Gelukkig zijn ze dat en komen ook 's nachts altijd ,dus als het zover zal zijn dat ze zal moeten inslapen ,hoeven we gelukkig niet tot overdag te wachten zodat ze nog langer zou lijden.

Nu is ze dus weer een stuk fitter. Ze lijkt eigenlijk wel weer oke. Heeft ook vanavond weer met de bal gespeeld en heeft met veel smaak gegeten. Zelfs Shyra's bakje nog even met smaak nagelikt.

Dit is zo moeilijk. Het is zo'n angstig idee hoe alles gaat verlopen.

De beslissing wanneer hangt als een zwaard boven me. Zal ik het weten tegen die tijd? Zal ik de moed hebben het op het juiste moment te beslissen zonder dat ze te erg lijdt ?

Zoals nu is dit de eerste keer dat ze voor ons zichtbare pijn heeft gehad.

Maar ze is zo "gewoon" verder.

Ik hoop met heel mijn hart dat ik op een ochtend beneden kom en ze in haar slaap over is gegaan. Vredig ,zonder pijn , zonder angst.

Misschien is het laf , maar ik hoop zo dat de beslissing me door het leven zelf ontnomen wordt.

Het komt zo dichtbij nu.

Het laatste meisje van onze "oude" roedel. Onze laatste levende verbinding met Shita en Saba. Ons eerste meisje samen.

Ik heb haar nog zo graag nog een paar mooie jaren bij ons.

Soms staat je hart even stil

Soms staat je hart dus even stil.

Raisa heeft al 2 jaar kanker. Toen de diagnose werd gesteld zeiden ze dat het een agressieve ,niet vaak voorkomende vorm was. Er was geen genezing mogelijk.

Gelukkig was de kans op uitzaaiingen maar 1 %.

Ze werd geopereerd maar omdat de wortel te dicht bij de darmen zat, durfde deze dierenarts niet alles weg te halen.

Hoe lang ze nog zou leven wisten ze echt niet te zeggen. Het kon met 2 weken voorbij zijn maar voor het zelfde geld had ze nog een paar jaar.

Gelukkig bleek het langzaam te groeien en duurde het toch een jaar voordat ze weer geopereerd moest worden omdat het weer aangegroeid was. En gelukkig groeide het dus naar buiten toe en niet naar haar darmen of andere organen.

Deze keer durfde de dierenarts die toen opereerde alles weg te halen.

We waren zo blij.

Voor het oog was alles weg en dus was er de hoop dat ook echt alles nu weg zou zijn.

Maar helaas, nog geen jaar later was het weer opnieuw aangegroeid.

Weer naar buiten toe gelukkig, maar wel sneller dan de eerste keer.

Tijdens haar operatie zagen ze dat ze nu ook 2 bulten in haar spieren had, dus dit was niet meer te opereren.

Ze werd dichtgemaakt zonder dat er iets weg is gehaald.

Vanaf dat moment is het afwachten en hopen dat het allemaal niet te snel groeit.

Ze krijgt een medicijn wat een remmende werking heeft op bepaalde tumoren.

Maar helaas zie je toch dat heel langzaam de bulten toch groeien.

De eerste symptonen van het einde zijn waarschijnlijk een verlamming van de staart. Daarna zal het alleen maar lijden worden en zullen we moeten beslissen haar in te laten slapen.

Het is zo erg eigenlijk dat ik dat weten en naar Raisa kijken, haar aaien, nooit los van elkaar meer kan zien,zeker niet na de laatste operatie.

Zie ik Raisa dan besef ik steeds dat ze ziek is.Ze elk moment kan overlijden.Het is als een zwarte wolk die in de lucht hangt.

Vreselijk vind ik dat.Ik wil van haar genieten, haar zien als het mooie wezen wat ze is.

Ze is er immers nog, dus moet ik dat uitbuiten. In het NU leven, zonder een dreiging van de toekomst.

Vanmorgen lag ze op de grond en wilde opstaan. Dit lukte haar moeilijk en ze moest echt haar best doen. Toen ze eenmaal stond wankelde ze en haar achterpoot trilde en leek haar niet te kunnen dragen.

Het was echt even of mijn hart stil stond.

Oh god niet nu .

Hans ging nadat ze even rond gelopen had en ze geen pijn of last meer leek te hebben met haar naar buiten. De zenuwen gierde echt door mijn keel.

Het overviel me echt. Had ik gedacht dat na het afscheid van verleden jaar van Shita en Saba ik nu toch een beetje eelt op mijn gevoel had, dan had ik het dus wel heel erg mis.

Ook het al 2 jaar voorbereid zijn op wat gaat komen lijkt niets af te doen van het gevoel.

De pijn voelde even heftig en de boosheid en verzet was niets minder.

Krijg ik opeens een sms-je van Hans........ ze speelt met de bal.....

Ooit zo een eigenwijze hond gezien hahaha

Wat een opluchting.

Het is nog niet zo ver.

Opgeluchte groetjes Marianne