Zomaar wat foto's

Even een paar fotootjes neerzetten die Hans heeft gemaakt. Het is toch altijd handig hoor om met zo een amateurfotograafje samen te wonen. Al vind ik het woord amateur niet eens meer passen bij zijn foto's. Ze zijn altijd prachtig.

Maar genoeg over Hans.....anders zie ik zometeen weer een paar schoenen zonder voeten omdat hij er weer naast aan het lopen is......

Als eerste Raya die heel lief Shyra vlooienbeetjes geeft.Een teken dat hij hem lief vind...wat bij Raya meestal niet te lang duurd omdat hij dan opeens die verleidelijke oortjes ziet van Shyra en daar maar eens in begint te happen.Of dat zijn leergierigheid bevredigd moet worden...hij wil wel heel graag weten of dat pootje ook echt aan dat lijfje van Shyra vast zit.En hoe ontdek je dat anders dan even in je bek te nemen en heel hard te trekken......

Volgens mij geniet Shyra er echt wel van. Geen gezicht dat tongetje hahahaha

Dan 1 die ik heel mooi vind van Raya. Hij staat er daar zo 1 met de natuur op.Zo zelfverzekerd en aandachtig. Zijn teveel aan vacht en nog niet gespierde borstkast verraad dat het nog maar een pup is van 19 weken.

Ik word er nog steeds stil van als ik bedenk dat zoveel zachtheid en zo'n mooi wezen zo maar bij ons woont.

Verwonderende groetjes Marianne

Hoogmoed komt voor de val

Ik moest net opeens denken aan een voorval met Raisa van een poos geleden.

Raisa en ik waren samen naar de brievenbus gelopen. Zoals normaal liep Raisa dus los mee.

Volgens mij heeft zij na haar puppytijd nooit meer een halsband omgehad.Ze loopt altijd zo keurig bij je en is echt voor 100% te vertrouwen.Het komt niet eens in haar koppie op om de weg over te steken of achter een andere hond of kat of wat dan ook aan te rennen.

Dus aan een riem lopen is totaal nutteloos.

Maar het is dus wel verplicht.

En Hans had me net die week verteld dat hij al was aangesproken door buurtagenten dat Raisa dus los liep.

Dus toen wij daar op ons dooie akkertje terug naar huis liepen en genoten van het lekkere zonnetje en al de mooie bloemen in de tuinen, zagen we opeens 2 wijkagenten aankomen fietsen.

Mijn hersenen gingen als een razende te keer.....hoe me hier uit te redden. Geen riem bij me en als ze Raisa herkende dan was ik dus behoorlijk de pineut. En dat is toch eeuwig zonde van het geld.... wat je daar toch allemaal niet voor heerlijke zakken drop of pens voor kan kopen !!

Slim als ik was liet ik Raisa volgen.Misschien zou het dan voor die agenten net lijken alsof ze aan de riem zat. Perslot werden we nog afgeschermd door een paar laag groeiende gemeentestruikjes.

Ik voelde mezelf al een stukje groeien over deze slimme, snelle en goed doordachte actie. Ik gaf de agenten nog een triomfantelijke glimlach terwijl ik ze groeten en liep heel tevreden over mezelf de weg over.

Zei tegen Raisa dat we dit toch slim hadden aangepakt en wilde haar een samenzwerend klopje op haar kop geven...........

Maar geen Raisa naast me.

Kijk ik achterom, zie ik haar daar aan de overkant van de straat keurig op de stoep zitten wachten ...........

Ze keek me aan met een blik van....mag ik nou???

Want door mijn "slimme" actie was ik dus helemaal vergeten dat ze de straat niet mag oversteken zonder eerst te gaan zitten en te wachten op ons "toe maar"

Nog een geluk dat de agenten ons net voorbij waren gereden.

Ik kromp weer een paar stukjes tot mijn gewone lengte en riep "toe maar" naar Raisa om samen het laatste stukje naar huis een stuk minder triomfantelijk af te leggen.

Ik snapte opeens het gezegde "hoogmoed komt voor de val"

Nederige groetjes Marianne

Regels

Ook wij hebben onze regels in huis.

Omdat we toch vinden dat spelen met elkaar iets is dat je buiten doet en niet in een kleine huiskamer,hebben we met de honden democraties afgesproken dat er buiten samen gespeeld word en binnen braaf alleen.

Ik weet het,het klinkt streng maar ergens moet je toch grenzen stellen........

Opvoedkundige groetjes Marianne

Begin van het blog

Vandaag maar eens een poging gewaagd om een blog te maken.
Al vele keren gedacht....geef mijn portie maar aan fikkie want ik snap er niets van,maar doorzetter als ik ben (ahum) toch tot hier gekomen.

Waarom een blog maken hoor ik al roepen.
Heb je dan zoveel te vertellen.En moeten wij dat allemaal aanhoren??

Ehh ja wat zal ik hier op zeggen.
Dat ik zoveel komische en grappige gebeurtenissen zie bij de honden dat ik een uitlaatklep zoek om het allemaal te kunnen vertellen.
Je kan het zien als een soort bescherming voor andere.
Ik kan het me verbeelden maar heb toch het idee,dat ik mensen hard weg zie schieten in een willekeurige winkel of opeens erg veel belangstelling lijken te hebben voor die unieke merel die net over komt vliegen, als ik er aan kom.

Dus daarom dit blog.Over de hondjes, hun grappige puppiestreken. Raisa's verbijsterende blikken om de onbegrijpelijke vertederende blikken die we Shyra en Raya toewerpen en de ohhh en ahhh's als volgens Raisa een corrigerende snauw toch echt beter op zijn plaats is.

En dan nog niet eens gesproken over Sisi en Chanti . die ons met zeer verwijtende blikken aan kunnen kijken omdat ze echt het spoor totaal bijster zijn dat we het in ons hoofd hebben gehaald om van die vreselijke aandachtslurpende druktemakers in huis te halen.
Ze slijpen nog maar eens hun nagels, lopen met hun kattenhoogharigheid nog maar eens langs ze heen en je ziet ze denken ..... 1 verkeerde beweging ..........

Een heerlijk excuus dus om maar te kunnen blijven vertellen hoe leuk,lief.mooi,grappig,vertederend.........................
Nou ja, je snapt het wel.
Daarom dus dit blog.

Slaperige groetjes Marianne