Hoogmoed komt voor de val

Ik moest net opeens denken aan een voorval met Raisa van een poos geleden.

Raisa en ik waren samen naar de brievenbus gelopen. Zoals normaal liep Raisa dus los mee.

Volgens mij heeft zij na haar puppytijd nooit meer een halsband omgehad.Ze loopt altijd zo keurig bij je en is echt voor 100% te vertrouwen.Het komt niet eens in haar koppie op om de weg over te steken of achter een andere hond of kat of wat dan ook aan te rennen.

Dus aan een riem lopen is totaal nutteloos.

Maar het is dus wel verplicht.

En Hans had me net die week verteld dat hij al was aangesproken door buurtagenten dat Raisa dus los liep.

Dus toen wij daar op ons dooie akkertje terug naar huis liepen en genoten van het lekkere zonnetje en al de mooie bloemen in de tuinen, zagen we opeens 2 wijkagenten aankomen fietsen.

Mijn hersenen gingen als een razende te keer.....hoe me hier uit te redden. Geen riem bij me en als ze Raisa herkende dan was ik dus behoorlijk de pineut. En dat is toch eeuwig zonde van het geld.... wat je daar toch allemaal niet voor heerlijke zakken drop of pens voor kan kopen !!

Slim als ik was liet ik Raisa volgen.Misschien zou het dan voor die agenten net lijken alsof ze aan de riem zat. Perslot werden we nog afgeschermd door een paar laag groeiende gemeentestruikjes.

Ik voelde mezelf al een stukje groeien over deze slimme, snelle en goed doordachte actie. Ik gaf de agenten nog een triomfantelijke glimlach terwijl ik ze groeten en liep heel tevreden over mezelf de weg over.

Zei tegen Raisa dat we dit toch slim hadden aangepakt en wilde haar een samenzwerend klopje op haar kop geven...........

Maar geen Raisa naast me.

Kijk ik achterom, zie ik haar daar aan de overkant van de straat keurig op de stoep zitten wachten ...........

Ze keek me aan met een blik van....mag ik nou???

Want door mijn "slimme" actie was ik dus helemaal vergeten dat ze de straat niet mag oversteken zonder eerst te gaan zitten en te wachten op ons "toe maar"

Nog een geluk dat de agenten ons net voorbij waren gereden.

Ik kromp weer een paar stukjes tot mijn gewone lengte en riep "toe maar" naar Raisa om samen het laatste stukje naar huis een stuk minder triomfantelijk af te leggen.

Ik snapte opeens het gezegde "hoogmoed komt voor de val"

Nederige groetjes Marianne