Raisa naar de dierenarts

Om half 2 weer met Raisa naar de DA.

Zelf denken we dat het nu echt de tijd is dat ze in moet slapen.Gister begon ze opeens nl moeite te krijgen met poepen. Ze moet maar kan niet. Vanmorgen idem.Ze blijft maar vrolijk en zin houden in eten en pensen. Reageerd nog steeds blij als je thuis komt. De bal moet nog steeds mee met wandelen.Ze slaapt wel meer en heel af en toe wil ze niet mee met wandelen. Maar soms gaat ze dan toch opeens mee en dan moet de bal weer mee.Dus qua psyche is ze nog vol levenslust.

Maar ja als de tumor nu de darm of in iedergeval de uitgang aan het afsluiten is, dan is er natuurlijk niets meer aan te doen. Dan is het wachten op dat ze pijn gaat krijgen en lijden.Tenminste ik denk niet dat ze daar nog iets tegen doen kunnen.

Ik denk dus dat het zover is.En tegelijkertijd hebben we dat al zo vaak gedacht dat het me ook niet zou verbazen dat ze nog iets weten.

Het is echt zo ontzettend moeilijk. Ik had zo gehoopt dat ik zonder twijfel zou kunnen zeggen..... nu is het goed voor haar. Nu is ze er aan toe.

Tuurlijk als ze zeggen de darmen zitten nu dicht en ze zal niet meer kunnen poepen, dan is het duidelijk.Maar toch ook dan is het zo erg dat ze nog zo een zin in het leven heeft.En aan de andere kant, dat is toch juist ons streven, dat ze geen lijdensweg krijgt, dat we haar dat besparen.......

Ik voel me God spelen. Ik moet een beslissing maken die ik niet wil maken.Die ik niet kan maken.

Eerst maar naar de Da.