Raisa's afscheid van dit leven

De DA heeft Raisa inwendig onderzocht en ze voelde dat de darmen op een paar minimeter helemaal dicht zat. Poepen was dus onmogelijk.
Wat er nu zou gebeuren is dat ze eten zou gaan weigeren en vervolgens dat ze het daarna allemaal uit zou kotsen, omdat het toch eruit moest. Op die manier zou ze nog een paar dagen kunnen leven. Maar natuurlijk zou dan de lijdensweg beginnen. En dat is dus iets wat we zeker niet wilden. We hebben dus besloten dat we haar zouden laten inslapen. Dit kon op dat moment.

Maar we wilden nog 1 keer met haar het bos in. Haar thuis nog een pens geven ( waar ze zo stapel op is) en nog 1 heerlijke kipmaaltijd geven wat ze ook zo lekker vind. Daarom werd besloten dat de DA om 4 uur bij ons thuis zou komen, De Da zei ook al dat het zo apart was, dat als je haar buiten haar bulten bekeek ze er nog zo ontzettend goed uit zag. Zo'n mooie glimmende huid, zulke stralende ogen en nog zoveel belangstelling in leven.


Met het wandelen in het bos genoot ze. Al liep ze langzamer, probeerde een paar keer te poepen wat niet ging. Maar achter stokken aan rennen vond ze nog steeds heerlijk.

Thuisgekomen genoot ze van haar pens ,maar wilde later geen eten. At een paar hapjes maar vond het toen genoeg.
De volgende fase was dus opeens ook in gegaan.

We hadden de DA gevraagd of ze haar heel erg wilde overdoseren omdat we erg bang waren dat ze niet zou willen gaan.Ze had zo ontzettend veel levenslust dat we echt bang waren dat het overgeven aan de dood een waar gevecht zou worden. Ze kreeg dus een dosis voor een hond van 80 kilo, terwijl ze 25 kilo was. En ook de laatste so wie so al sterkere laatste prik dan normaal, kreeg ze ook in een overdosis. Hierdoor is ze heel vredig over gegaan.

Wat een vechter was ze toch.2 en half jaar heeft ze iedereen verbaasd dat ze gewoon bleef leven en nog zo van haar leven genoten heeft. Wat ben ik trots op mijn meisje en wat ben ik blij en trots dat ze haar mooie, lieve leven bij mij is geweest. Ik weet zeker dat ze opgewacht is door Shita en Saba en dat ze nu bij elkaar zijn, zonder pijn. Ons mooie roedeltje is weer bij elkaar.

Wat zal ik haar missen.

Wat mis ik ze allemaal.












Foto's en filmpje zijn tussen bezoek DA en inslapen gemaakt.

Raisa naar de dierenarts

Om half 2 weer met Raisa naar de DA.

Zelf denken we dat het nu echt de tijd is dat ze in moet slapen.Gister begon ze opeens nl moeite te krijgen met poepen. Ze moet maar kan niet. Vanmorgen idem.Ze blijft maar vrolijk en zin houden in eten en pensen. Reageerd nog steeds blij als je thuis komt. De bal moet nog steeds mee met wandelen.Ze slaapt wel meer en heel af en toe wil ze niet mee met wandelen. Maar soms gaat ze dan toch opeens mee en dan moet de bal weer mee.Dus qua psyche is ze nog vol levenslust.

Maar ja als de tumor nu de darm of in iedergeval de uitgang aan het afsluiten is, dan is er natuurlijk niets meer aan te doen. Dan is het wachten op dat ze pijn gaat krijgen en lijden.Tenminste ik denk niet dat ze daar nog iets tegen doen kunnen.

Ik denk dus dat het zover is.En tegelijkertijd hebben we dat al zo vaak gedacht dat het me ook niet zou verbazen dat ze nog iets weten.

Het is echt zo ontzettend moeilijk. Ik had zo gehoopt dat ik zonder twijfel zou kunnen zeggen..... nu is het goed voor haar. Nu is ze er aan toe.

Tuurlijk als ze zeggen de darmen zitten nu dicht en ze zal niet meer kunnen poepen, dan is het duidelijk.Maar toch ook dan is het zo erg dat ze nog zo een zin in het leven heeft.En aan de andere kant, dat is toch juist ons streven, dat ze geen lijdensweg krijgt, dat we haar dat besparen.......

Ik voel me God spelen. Ik moet een beslissing maken die ik niet wil maken.Die ik niet kan maken.

Eerst maar naar de Da.

Pubertijd

Raya heeft weer wat nieuws.

Als we met de auto weg gaan is hij heerlijk enthouisiast en zo blij als een kind.

Auto rijden is heerlijk. En zeker als we van huis gaan want dat betekend dus heerlijk naar het bos gaan en rennen en snuffelen.Dus hij weet niet hoe snel hij die auto in moet komen.

Maar gaan we van het bos naar huis dan wil meneer opeens voorin zitten. Schijnbaar denkt die dat 8 maanden toch wel de leeftijd is dat een stoere hond daar hoort.
Maar onze mening verschilt daar dus behoorlijk in.Wij willen hem achterin.

Nu gaat het dus als volgt:

Hij stapt netjes met zijn voorpoten in de auto om vervolgens een draai te maken zodat hij voorin terecht komt.Op ons.... nee nee ,achterin ..... zet hij zijn arogantste blik op,stapt netjes uit de auto en gaat met de rug naar de auto toe zitten.Je kunt smeken, slijmen, zelfverzekerd zijn, op je kop gaan staan........meneer werpt je niet eens een blik waardig en blijft gewoon zitten.Dus vervolgens zie je ons een hond die meer dan 40 kilo weegt optillen en op de achterbank zetten ..........Waar hij met een onverstoorbaar arrogante blik alles behalve jou aan kijkt.....

Pubers................. zucht .........