De betovering van de maan

Midden in de nacht ...
Kiya maakt me wakker, ze wil de tuin in. Raya, Shyra en Caya staan al bij de deur te wachten.
Een rare gewaarwording ze daar allemaal te zien staan om naar buiten te gaan.
Vijf minuten later sjokken 3 witte schimmen de kamer weer in en ploffen met een voldane zucht weer op hun plekje.
En klein zwart schimmetje ontbreekt wat vreemd is want ze komt altijd met ze mee naar binnen.
Me voorbereidend op een hele zoektocht stap ik gewapend met lampje de tuin in , een zwart poesje in een nachtelijk donkere tuin vinden zal niet zo snel gaan bedenk ik mij.
Maar als ik in de tuin kom zie ik haar zitten.
Het is helder weer en de bijna volle maan verlicht de tegels voor het raam. En midden in dat licht zit Caja.
Met haar kopie omhoog kijkt ze met grote ogen naar die prachtige bal aan de hemel. Gehypnotiseerd.

Een prachtig gezicht. Het lijkt wel een ritueel, verbonden met elkaar.
Als ik haar oppak mauwt ze een keer zacht maar haar blik lijkt gevangen in de betoverende schoonheid van de maan.
We staan daar samen ,opgenomen in een bijna buitenaardse sfeer. 
Het licht van de maan valt als een deken over ons heen en geeft een onbeschrijfelijke rust. Een weten. Beloftes. Verbondenheid.

Als ik even later weer in bed lig vraag ik me af .....
Wilde de honden en Caja daarom naar buiten, omdat de maan hun riep.

Op deze foto keek ze niet naar de maan maar naar een vogel

Siep

Op facebook zagen we een spoedoproep staan voor een angstig kattenmeisje van 8 jaar met suikerziekte. Omdat haar 'baasje' naar een verzorgingshuis moest en Siep niet mee had mogen nemen, was Siep nu dus in een dierenkliniek aan het wachten tot ze naar haar nieuwe huisje kon. Binnen 2 weken moest ze geplaatst worden anders zou ze gedood worden. Het asiel waar haar 'baasje' haar vandaan had en die ten alle tijden haar baas bleef (zo staat dat in de papieren) wilde haar om de combinatie suikerziekte en extreem angstig niet meer terug. Hun eigen contract daarmee schaamteloos verbrekend.

Op de foto zag je een mooi maar treurig kattenkopje. Ze zag er wat verloren en niet gelukkig uit.

De foto die bij de oproep stond.

Haar kopie. uitstraling raakte ons.... het voelde dat Siep bij ons hoorde en daarom besloten we om er alles zouden proberen om haar bij ons te krijgen. Wat trouwens makkelijker gezegd dan gedaan was omdat zij helemaal in Friesland woonde en het voor ons dus door omstandigheden niet mogelijk maakte haar te gaan halen.

Na een week regelen ,kregen we geweldige hulp van Ton, vrijwilliger bij Stichting Dierenthuis , en werd onze wens vervuld......

En zo stapte Siep op 2 oktober ons huis en leven binnen.

Een bang en te dik meisje wat haar toevlucht zocht in de bedstee. Diep weg verstopt onder een kledingrek. We zagen nog net een klein kopie die ons met grote ogen aan keek en zich nog verder onder de kleren verstopte als wij voor haar te dicht in de buurt kwamen.

De eerste dagen was haar prikken dus een ellende , want ik moest haar vasthouden terwijl Hans haar prikte. Ze vond het allemaal vreselijk eng maar we moesten het wel doen omdat ze de insuline nodig had. 

Na 3 dagen sloot ze een compromis, 'wij' mochten haar prikken maar niet vasthouden. Ze sprong dus zelf op de stoel en liet zich zonder dat ik haar vast hoefde te houden, prikken door Hans.

En nog steeds springt ze elke ochtend en avond als het tijd is om te prikken op de stoel en laat zich heel rustig insuline spuiten. Al heeft ze er heel soms geen zin in en zie ik haar wel eens door het huis lopen met een roepende Hans gewapend met spuit ,achter haar aan lopend terwijl hij haar lief ,lokkend maar enigszins wanhopig probeert te overtuigen dat het toch echt moet ..... 

Uiteindelijk gaat ze dan toch maar op de stoel liggen en kijkt hem dan toch met een enigszins triomfantelijke blik aan .... alsof ze hem er even aan herinnerd dat het wel een hele eer is dat hij haar spuiten mag en het weer even duidelijk is wie er nu de baas is.

Na een paar dagen verruilde ze haar veilige plekje in de bedstee naar een kast met een open deurtje.

Witte haartjes op de bank in de voorkamer verklapte dat ze daar dus ook wel lag, als wij beneden waren.

Zo heel langzamerhand voelt ze zich steeds veiliger en thuis. Komt boven naast ons zitten op de bank of gaat in de vensterbank zitten. Al blijft ze op haar hoede en is ze bij teveel drukte of onverwachtse bewegingen zo weg.

Hans heeft een paar keer boven geslapen ,wat Siep dus heel fijn vind. Hij werd dus geregeld wakker met Siep die voor zijn gezicht zat en hem bedachtzaam aan keek of ze lag op zijn borst te slapen met haar kopie bij zijn gezicht. Zo werd hij ook eens wakker gemaakt doordat Siep met haar pootje op zijn kin zat te drukken en er zeer geïnteresseerd bij zat te kijken.

Shyra en Caja heeft ze al geaccepteerd, al moet er tussen haar en Caja af en toe wel even geblazen worden of een tik worden uitgedeeld. Dit voornamelijk omdat Caja denkt dat zij Siep ook wel kan bespringen om te spelen, net zoals zij dat met Kiya doet.
Maar Siep is van die brutaliteit dus helemaal niet gediend.
Terwijl ze dan wel weer onverstoorbaar door blijft eten als Caja tegen over haar gaat zitten en met haar pootje probeert om wat eten uit het etensbakje te vissen .....

Met Kiya en Raya word er geneusd. Siep op de trap en Raya en Kiya met de voorpoten op de trap, net op neushoogte....
De woonkamer binnen komen als de honden thuis zijn is nog net een te grote stap.

Maar Siep heeft haar draai toch al wel goed gevonden, ze lijkt ontspannen en zich thuis te voelen. Haar vacht is niet meer plakkerig en stug maar  zit mooi en is zacht. En ze rolt zich heerlijk ontspannen op als ze slaapt en slaapt soms gewoon door als je de kamer in komt.