Een pupke op komst

Het begon weer te kriebelen.

Opeens hoorde ik weer overal over pups en leek ook iedereen een pup te krijgen.Maar wij, verstandig als we zijn, zeiden ........ nu nog niet.Raya moet minstens 1 jaar zijn. Nog net even een paar dingen beter onder de knie krijgen en dan pas gaan we op zoek naar onze nieuwe pup.

Trots op ons verstandig zijn ,gaven we elkaar al bijna schouderklopjes en wisselden trotse grijnzen uit.

Zie je wel, we kunnen het wel. We worden zowaar volwassen.

Maar ................. het bleef maar kriebelen.

En het stemmetje in mijn hoofd bleef maar zeggen.... volwassen zijn is ook niet alles hoor.

Kijk toch eens hoe goed Raya al luisterd. Dat kan best.

Je wilt toch leven in het nu, waarom dan uitstellen???

Ik zag mijn blik al weer afdwalen naar advertenties van nestjes,sites bekijken van fokkers.

Ik ken mezelf.

Waarschijnlijk zou er binnen een paar weken een pup ons huis in komen wandelen.

Daarom besloten we om het dan maar op een andere manier verstandig aan te pakken.Als we een fokker zouden zoeken waar de pupjes nog niet zijn geboren, dan is tegen de tijd dat ze het nest mogen verlaten, Raya al een jaar!

En omdat we weer een witte herder willen is het toch wel verstandig om dat via een fokker te doen.Met Raya hebben we natuurlijk heel veel mazzel. Hij is niet angstig of nerveus. Een stabiele hond. Heeft als we hem zo zien waarschijnlijk ook geen erfelijke ziektes. Al is dat misschien al wat te vroeg gejuigd.Maar om die risico's nog meer proberen uit te sluiten vonden we het wel verstandig om ons toekomstige hondje bij een goede fokker weg te halen.

En dus hebben we gezocht en vonden we een site die ons heel erg aansprak. Niet een grote fokker, honden gewoon huishonden,worden niet weggedaan als ze geen nest meer kunnen krijgen en de site straalde ook veel liefde uit voor de honden.
Gewoon mensen die van dieren en het ras houden.

Dus contact opgenomen..... en we konden nog op de lijst.

Van de week hoorde we dat de moederhond dus zwanger was en nu gaat Hans er op 23 september heen om kennis te maken met de moederhond en natuurlijk haar baasjes en andere honden.

Heel spannend allemaal.

De hondjes worden begin oktober als het goed is geboren en als alles klikt van beide kanten en alles natuurlijk goed gaat dan krijgen we dus onze pup, ik denk zo begin december.

Echt heel leuk allemaal. Het is helemaal nieuw voor ons om het op deze manier te doen. Maar het is wel heel leuk. Heel veel voorpret al.

En wat ook nieuw is, is dat zij de pup gaan uitzoeken die bij ons past.De pups krijgen in de 7-de week een gedragstest en vandaar uit kijken ze dan welke geschikt is voor ons.

Ben echt ontzettend benieuwd hoe dat is. We gingen tot nu toe altijd af op de klik die we met de pup hadden. Zochten dus puur vanuit ons gevoel ons hondje uit.

Maar ik heb na de uitleg waarom ook wel vertrouwen in deze manier. En ook heel leuk om dit mee te maken.

We hebben van de week al een tuigje gekocht .........veel te groot nog natuurlijk ,en een knuffeleend.Raya en Shyra waren al helemaal in de bonen toen er een piep in bleek te zitten en wilde hem al hebben voor nader onderzoek. Heb ze maar af gekocht met een heerlijk stinkend hondesnoepje.

Dus het grote wachten is nu begonnen.

Gelukkig maar dat wij zulke geduldige mensen zijn...........

8 kilo tegen 43 kilo

Hier kan ik nou uren naar kijken

Raisa's afscheid van dit leven

De DA heeft Raisa inwendig onderzocht en ze voelde dat de darmen op een paar minimeter helemaal dicht zat. Poepen was dus onmogelijk.
Wat er nu zou gebeuren is dat ze eten zou gaan weigeren en vervolgens dat ze het daarna allemaal uit zou kotsen, omdat het toch eruit moest. Op die manier zou ze nog een paar dagen kunnen leven. Maar natuurlijk zou dan de lijdensweg beginnen. En dat is dus iets wat we zeker niet wilden. We hebben dus besloten dat we haar zouden laten inslapen. Dit kon op dat moment.

Maar we wilden nog 1 keer met haar het bos in. Haar thuis nog een pens geven ( waar ze zo stapel op is) en nog 1 heerlijke kipmaaltijd geven wat ze ook zo lekker vind. Daarom werd besloten dat de DA om 4 uur bij ons thuis zou komen, De Da zei ook al dat het zo apart was, dat als je haar buiten haar bulten bekeek ze er nog zo ontzettend goed uit zag. Zo'n mooie glimmende huid, zulke stralende ogen en nog zoveel belangstelling in leven.


Met het wandelen in het bos genoot ze. Al liep ze langzamer, probeerde een paar keer te poepen wat niet ging. Maar achter stokken aan rennen vond ze nog steeds heerlijk.

Thuisgekomen genoot ze van haar pens ,maar wilde later geen eten. At een paar hapjes maar vond het toen genoeg.
De volgende fase was dus opeens ook in gegaan.

We hadden de DA gevraagd of ze haar heel erg wilde overdoseren omdat we erg bang waren dat ze niet zou willen gaan.Ze had zo ontzettend veel levenslust dat we echt bang waren dat het overgeven aan de dood een waar gevecht zou worden. Ze kreeg dus een dosis voor een hond van 80 kilo, terwijl ze 25 kilo was. En ook de laatste so wie so al sterkere laatste prik dan normaal, kreeg ze ook in een overdosis. Hierdoor is ze heel vredig over gegaan.

Wat een vechter was ze toch.2 en half jaar heeft ze iedereen verbaasd dat ze gewoon bleef leven en nog zo van haar leven genoten heeft. Wat ben ik trots op mijn meisje en wat ben ik blij en trots dat ze haar mooie, lieve leven bij mij is geweest. Ik weet zeker dat ze opgewacht is door Shita en Saba en dat ze nu bij elkaar zijn, zonder pijn. Ons mooie roedeltje is weer bij elkaar.

Wat zal ik haar missen.

Wat mis ik ze allemaal.












Foto's en filmpje zijn tussen bezoek DA en inslapen gemaakt.

Raisa naar de dierenarts

Om half 2 weer met Raisa naar de DA.

Zelf denken we dat het nu echt de tijd is dat ze in moet slapen.Gister begon ze opeens nl moeite te krijgen met poepen. Ze moet maar kan niet. Vanmorgen idem.Ze blijft maar vrolijk en zin houden in eten en pensen. Reageerd nog steeds blij als je thuis komt. De bal moet nog steeds mee met wandelen.Ze slaapt wel meer en heel af en toe wil ze niet mee met wandelen. Maar soms gaat ze dan toch opeens mee en dan moet de bal weer mee.Dus qua psyche is ze nog vol levenslust.

Maar ja als de tumor nu de darm of in iedergeval de uitgang aan het afsluiten is, dan is er natuurlijk niets meer aan te doen. Dan is het wachten op dat ze pijn gaat krijgen en lijden.Tenminste ik denk niet dat ze daar nog iets tegen doen kunnen.

Ik denk dus dat het zover is.En tegelijkertijd hebben we dat al zo vaak gedacht dat het me ook niet zou verbazen dat ze nog iets weten.

Het is echt zo ontzettend moeilijk. Ik had zo gehoopt dat ik zonder twijfel zou kunnen zeggen..... nu is het goed voor haar. Nu is ze er aan toe.

Tuurlijk als ze zeggen de darmen zitten nu dicht en ze zal niet meer kunnen poepen, dan is het duidelijk.Maar toch ook dan is het zo erg dat ze nog zo een zin in het leven heeft.En aan de andere kant, dat is toch juist ons streven, dat ze geen lijdensweg krijgt, dat we haar dat besparen.......

Ik voel me God spelen. Ik moet een beslissing maken die ik niet wil maken.Die ik niet kan maken.

Eerst maar naar de Da.

Pubertijd

Raya heeft weer wat nieuws.

Als we met de auto weg gaan is hij heerlijk enthouisiast en zo blij als een kind.

Auto rijden is heerlijk. En zeker als we van huis gaan want dat betekend dus heerlijk naar het bos gaan en rennen en snuffelen.Dus hij weet niet hoe snel hij die auto in moet komen.

Maar gaan we van het bos naar huis dan wil meneer opeens voorin zitten. Schijnbaar denkt die dat 8 maanden toch wel de leeftijd is dat een stoere hond daar hoort.
Maar onze mening verschilt daar dus behoorlijk in.Wij willen hem achterin.

Nu gaat het dus als volgt:

Hij stapt netjes met zijn voorpoten in de auto om vervolgens een draai te maken zodat hij voorin terecht komt.Op ons.... nee nee ,achterin ..... zet hij zijn arogantste blik op,stapt netjes uit de auto en gaat met de rug naar de auto toe zitten.Je kunt smeken, slijmen, zelfverzekerd zijn, op je kop gaan staan........meneer werpt je niet eens een blik waardig en blijft gewoon zitten.Dus vervolgens zie je ons een hond die meer dan 40 kilo weegt optillen en op de achterbank zetten ..........Waar hij met een onverstoorbaar arrogante blik alles behalve jou aan kijkt.....

Pubers................. zucht .........

Reuze honden willen niet spelen

Toen Raya van de week naar het bos ging om een fikse wandeling te maken mocht Hans gewapend met fototoestel met hem mee.



Zo liepen ze op een gegeven moment langs een weiland met ongeveer 20 paarden. Raya keek vol belangstelling naar die grote honden en toen naar hans met een grote vragende blik op zijn kop......mag ik??

Hans zei dus duidelijk tegen hem "nee dat gaan we niet doen....euh euh"

Raya gaf Hans een begripvolle blik dat hij het snapte en zo liepen ze samen gezellig verder.

Tot het ergens in Raya's brein langzaam tot hem doordrong dat Hans had gezegd... dat gaan WE niet doen!!! Hij begreep het opeens, Hans had geen zin in spelen met die grote honden, die wilde foto's maken.

Helemaal in zijn sas en blij met de toestemming dat hij het alleen mocht doen, veranderde hij zijn richting en huppelde richting paardenwei.

Hans die voor de zekerheid toch maar even om keek,zag nog net een teigerende Raya onder het prikkeldraad door kruipen.

Vol enthouisiastme rende Raya op die reuze honden af. Maar gek genoeg negeerde ze hem totaal.

Maar geen nood, ergens achteraf stond zo'n reuze hond zielig in zijn eentje gras te eten. Die verveeld zich natuurlijk stierlijk,dacht Raya.Niemand wil zeker met hem spelen. Nou was dat dan niet boffen dat hij "Raya" er nu was.

Uitnodigend rende Raya een paar rondjes om de reuze hond heen, maar tot zijn grote verbijstering negeerde ook deze hem. Nog maar een rondje dan, maar nee, hij bleef gewoon dooreten.

Even bleef Raya nadenkend stil staan en blafte toen maar eens 3 keer naar die reuze hond.



Een plukje wit haar bleef wapperend op het prikkeldraad achter toen Raya zonder die reuze hond nog maar een blik waardig te keuren naar Hans toe rende, die ook een zeer verbijsterende blik op zijn gezicht had en licht afkeurend zijn hoofd schudden.



Thuis gekomen vertelde Raya aan Shyra dat hij geleerd had dat reuze honden maar saaie dieren zijn die niet eens spelen willen.

Geluksmoment

Kijkend naar deze foto ,kan ik alleen maar denken wat een rijk en bevoorrecht mens ik ben,dat zoveel schoonheid en liefde met mij,mijn leven deelt.

Shyra en de druif

Shyra kreeg voor het eerst een druif.Hij vond het geloof ik maar een raar ding.

Beetje abrupt afgelopen maar mijn vingers zaten weer eens aan dingen waar ze niet aan moeten zitten ,dus het filmpje stopte opeens.

Het grote misverstand

Raya ziet de wereld heel anders dan ik.

In mijn wereld probeer ik te leven en te laten leven. Ik eet geen vlees, dood geen dieren. Wespen en muggen die ongevraagd bij ons op bezoek komen, worden netjes gevangen in een glas en buiten de deur gezet.

Teken worden met uitgebreide,dramatische aanwijzingen van mijn persoon door Hans gevangen en er uitgezet.

Het enige wat ik die dieren aan doe is ze waarschijnlijk een minderwaardigheidscomplex bezorgen door mijn tot walging vertrokken gezichtstrekken en mijn wanhopige gekerm naar Hans toe om die engers zo snel mogelijk naar buiten te verbannen.

Raya ziet het leven volgens mij als 1 grote snoepwinkel. Loopt die langs een web dan steekt hij zijn grote neus het web in en als de spin niet al is verdwenen in zijn neusgaten dan zie je een genoegelijke grijns op zijn koppie verschijnen en zijn ogen beginnen te glimmen.

Yesssssss ik heb er weer 1 gevonden hoor .... zie je hem denken. En hap, kauw kauw en weg is de spin ....

Ik heb hem al gewezen op het feit dat spinnen ook recht op leven hebben en wezentjes met gevoel zijn Maar het enige wat ik daar mee bereik is een natte lik, met waarschijnlijk nog kleine deeltjes spinnenlijk, over mijn neus en een hele voldane kop die me vol dankbaarheid aankijkt omdat ik overal webben met spinnen voor hem neer hang en hij al dat lekkers mag gaan zoeken.....

Maar ik moet hem nageven dat hij wel zijn serieuze gezicht opzet als ik hem mijn bezwaren uitleg....

Een echte man

Raya is nu 6 en half maand en vind dus dat hij zich nu dus maar eens als een echte volwassen reu moet gaan gedragen.

Dus is hij van de week begonnen om te plassen met zijn poot omhoog.

Wel moet hij natuurlijk aan zijn imago denken want hij wil niet afgaan bij de honden in de buurt.Dus oefent hij in het bos.

Elke boswandeling gaat het pootje keurig de lucht in en blijft hij in de buurt met zijn kontje omlaag plassen.

Helaas is het plassen met 1 poot niet echt eenvoudig. Je moet er toch wel even aan wennen hoor om zo op 3 pootjes te staan en dan ook nog eens je evenwicht te houden.Soms valt hij een beetje om.

En richten moet je toch ook met een bepaalde tactiek doen zonder dat je die vervelende voorpoot die wel erg in de weg staat nat plast.

Maar na flink oefenen is dan eindelijk de dag daar, dat het hem lukt.

Geen gewiebel en geen nat voorpootje.

Met spanning wacht hij zijn volgende wandeling in de buurt af. Even goed zoeken waar je als volwassen hond je eerste volwassen plas met een koele blik kan doen.

Die lantaarnpaal is veel te gewoon.

Die struik is het ook niet helemaal.

Moeilijk hoor.

Maar heee dat is DE plek......

Volkomen ontspannen en met op zijn kop een grijns van oor tot oor stapt hij cool naar een mooi paaltje dat voor een grasveld staat en waar een bordje opzit wat zegt dat alleen volwassen reutjes daar maar mogen plassen..........

Raya nog steeds niet lekker

Vandaag was Raya zieker dan gister. Hij gaf dan wel niet over maar had nu waterdunne diarree en voelde zich nu zichtaar beroerd.
Hij was de hele dag zo loom,lag maar te slapen en taalde niet naar eten,knuffels of wandelingen.Echt ziek dus. Zo zielig.
Gelukkig had hij geen verhoging of koorts. Zijn temp. was 38- 9, dus dat was goed.
Aan het eind van de middag begon hij zich al weer iets beter te voelen en rende zowaar naar de keuken toen ik ging koken.
Ik heb hem nog even uitgelegd dat mijn bedoeling toch echt was om hem vandaag op een dieet dagje te zetten en morgen pas weer voorzichtig wat te geven.
Je zag hem begrijpend naar me luisteren en vervolgens met een hypnotiserende blik naar het eten kijken.
Tja en wat doe je dan....... juist je geeft hem !
Niet teveel maar toch wat kip dus.
Hij at het met veel smaak op en keek zeer tevreden na de tijd.

Later heeft hij nog een poos met een andere hond gespeeld ,vertelde Hans. Dat houdt in dat hij de hond uitdaagt en de desbetreffende hond van 13 lentes oud hem met een wazige blik aanstaart en met een vermoeide zucht alles over zich heen laat komen terwijl hij zich ernstig afvraagd of hij in zijn jonge jaren nou ook zo een uitslover is geweest.
Het baasje van deze hond is trouwens een dikke vriendin van Raya. Zij is helemaal gek van hem en hij op haar.Ze neemt het ook helemaal voor Raya op, dus toen Hans eens vertelde dat hij wel eens verstoppertje speelde in het bos zodat Raya hem oplettend in de gaten zou houden, was ze helemaal verontwaardigd van zoveel pesterij en moest Hans toch wel goed van zich af praten om niet een bestraffende draai om zijn oren in ontvangst te hoeven nemen.

Het gaat tot nu toe dus weer goed met Raya. Hij heeft geen diarree meer gehad en heeft niet meer overgegeven vanaf vanmorgen. Wat misschien niet zo gek is want volgens mij moet die helemaal leeg zijn onderhand. Maar hopelijk is het toch een teken dat hij het ergste gehad heeft.

Vandaag heeft Hans nog even snel een foto gemaakt van hem terwijl hij met zijn beer wat wezenloos voor zich uit zat te kijken. Zo lief, net of hij troost zocht bij de beer omdat die zich niet lekker voelde.
Snel dus...omdat een fototoestel voor Raya hetzelfde lijkt te betekenen als "hier" zeggen.

Raya wat ziekjes

Raya was in het begin van de avond wat dreinerig. Op zijn herdermanier wat mopperen in alle toonaarde en goed laten merken dat hij het met iets niet echt eens was.
Uitgelaten, gegeten, gespeeld, nog maar eens een pensje ... hij bleef ongedurig en mopperend rondlopen om nergens zijn plekje te kunnen vinden.
Omdat we dachten dat hij zich dus toch nog verveelde ging Hans nog een tijd met hem spelen.Maar ook daarna had hij gewoon geen rust in zich.
Tot we uit de grot rare geluiden hoorde en hij daar had overgegeven en diarree had, tenminste dat dachten we toen nog dat het diarree was. Hans liet hem nog een keer uit en toen hij buiten gewoon vaste ontlasting had,dachten we dat het weer over was.

Ik vind ons niet echt van die neurotische mensen die al in de stress raken als de honden maar iets lijken te hebben. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik als ik niet uitkijk ,na Shita en Saba's ziekte en dood er toch aardig toe neig.
Maar toen hij dus kotste en dit poep bleek te zijn,begonnen we toch wel de zenuwen te krijgen.
Gister had hij een groot stuk bullepees doorgeslikt van zeker 10 cm groot en 4 cm breed. Hij had dat bij een wandeling wel uitgekotst, maar de wandeling erna, rende hij als een gek naar die plek toe en at het weer vrolijk op....
Nuchtere ik ..... ahum...... zag al een darmafsluiting en hele operaties voor me.
Dus om 12 uur 's nachts hebben we de dierenarts uit haar bed gebeld.
Gelukkig schijnt er dus een griepvirus te heersen waarbij honden dus poep overgeven en is het volgens haar zeker geen darmafsluiting omdat het stuk te klein is om dat bij zo een grote hond te kunnen veroorzaken.

Pfff ben zo opgelucht. Dan merk je gewoon wat een impact de ziektes van Shita en Saba op ons hebben gehad.

Voor Raya is het natuurlijk alles behalve fijn. Al lijkt het er op dit moment op dat hij zich al weer een stuk prettiger voelt. Waarschijnlijk heeft hij zich helemaal leeg gekotst.
Hij mag dus nu even niets meer eten en drinken, wat die straks met slapen gaan vast niet kan waarderen ,want dan krijgen ze altijd wat brokjes voor het slapen gaan.Dat zal dus wel een verontwaardigd gemopper in alle toonaarde geven.
En morgen even kijken hoe het met hem gaat.Maar het klonk niet al te ernstig gelukkig.

Nu alleen te hopen dat Shyra het ook niet krijgt, want die zat er natuurlijk meteen met zijn neus boven op toen de poepkots werd opgeruimd.
Raisa is wat dat betreft totaal anders , die neemt snel de benen en wil er niets mee te maken hebben.

Is het overdreven als ik mijn matras naast zijn bench leg vanacht........

Voorjaarkriebels

De voorjaarkriebels hebben ook bij ons toegeslagen. Deze week zijn we weer begonnen om ons huis van binnen af te maken. Gelukkig hoeven we alleen de kamer nog maar en de open keuken.
Maar daar zit toch nog genoeg werk in.
We zijn gister begonnen met het behang aftrekken onder toeziend oog van Raya die na een hele tijd zeer geinteresseerd te hebben toegekeken,ook maar even meehielp door een stukje van het behang af te trekken en het behang wat er af kwam al vast op te bergen op plaatsen waar ik het nou zelf niet zo snel neer zou leggen. Hans bewerkte 1 muur met geelband,zodat ik die vandaag zou kunnen verven.

Vandaag dus de muur geverfd. Shyra kan net met zijn lijfje door de afscheiding en komt af en toe even controleren of ik het allemaal wel netjes doe. Maar verder laten de honden me verbazend genoeg gewoon mijn gang gaan. Het resultaat van de muur mag er zijn......en trots op mezelf loop ik als ik klaar ben naar de keuken.Een grijns van oor tot oor, dat we dat muurtje toch maar mooi klaar hebben.Terwijl ik me dus helemaal in mijn eigen tevredenheid koester hoor ik opeens een geluid uit de hoek komen waar ik net bezig was.
Een bang vermoeden maakt zich meester van me. Dus loop ik met knikkende knieën naar de plek des onheils en zie daar Raya met een tevreden kop naar me kijken, terwijl hij heerlijk tegen me net geverfde muurtje aanleund en zijn normaal zo mooie witte oortjes versierd zijn met een terrakleurtje..............

Zonnig lentedagje

Het was heerlijk weer gister, dus hebben we even in de tuin gezeten. Wij zelf natuurlijk aan de koffie, lekker lui op een bankje. Terwijl de honden zichzelf prima vermaakte.

Raya vind het geweldig,die verveeld zich geen moment. Als er niet gegraven word, dan is er altijd wel een vlieg om achter aan te hobbelen, is er geen vlieg, dan vind die altijd wel iets om op te knagen of mee te gooien.

Shyra vind het ook heerlijk, die snuffelt heel wat af. Graaft af en toe even ergens en vind het altijd reuze interresant wat Raya aan het doen is.

Wat lijkt hij toch een zoet en rustig hondje op de video.

Raisa kwam even buiten kijken, maar ging daarna naar binnen om op het matras een dutje te gaan doen. Daaraan zie je wel dat hij veranderd. Verleden jaar nog kwam hij altijd meteen bij je liggen als je buiten was.

s' Avonds na even onder de douche te zijn geweest, bedenkt Shyra zich opeens dat hij helemaal vergeten is te graven in de tuin ..... dus maakt dit binnen even goed....

Zonnige groetjes Marianne

Geluksmoment

Midden in de nacht word ik wakker, de stilte van de nacht hangt als een beschermende deken over me heen.Ik voel een klein koppie op mijn keel. Voel zijn adem op mijn huid.
En ik kan alleen maar denken....dit is geluk.
Dit is waar alles om draait.
Ik zou willen dat ik het moment vast kan houden. De tijd stil kan zetten.

Geluk .... de zachtheid en warmte van een hondelijfje tegen je aan. De volmaakte, onvoorwaardelijke liefde voelen.

Hond aan boom

Vandaag was even een deel van Heelsum in rep en roer.Er bleek een hond aan een boom te zijn gebonden.

Het verplegend personeel van de verzorgingsflat wilde al alarm slaan bij de politie toen ze om de hond heen een manspersoon met opgeheven hand en "wacht" zeggend rondjes zagen lopen.

De twijfel sloeg nu bij hun toe... moesten ze in dit geval het psychiatrisch centrum nu bellen in verband met een zeer waarschijnlijk ontsnapte patient of toch de politie???

Dit overdenkend en de man scherp in de gaten houdend zagen ze dat de man na wat rondjes om de hond lopend , nu naar de hond toe liep en met gevaar voor eigen leven de hond stevig begon te knuffelen.

Nog eens tegen de hond "zit en wacht" zei en vervolgens weer rondjes begon te lopen met opgeheven hand....

Je zag de hond denken.... ja nozele.... wat kan ik anders doen ?? Ik zit immers vastgebonden aan een boom.....

Het manspersoon herhaalde het ritueel weer van naar de hond gaan en hem knuffelen en de hemel in prijzen wat de hond gelaten over zich heen liet komen. Je moet wat overhebben he , voor een vrolijke "baas"

Daarna liet de man hem met een wijds gebaar en een opgefokt "toemaar!!!" van de riem los.

En vertrok met de hond achter zich aan sjokkend uit het gezichtsveld van het verplegend personeel die er nog even een lange tijd over na praten.

Ondertussen kwam er een paar straten verderop een innig tevreden man met hond zijn huis in lopen om vol trots te vertellen dat hij met de hond "zit en wacht" had geoefend en dit heel goed ging.

Het "vrouwtje " die dit allemaal te horen kreeg, jubelde mee hoe geweldig knap de hond toch wel niet was en zeker toen ze hoorde dat hij zelfs niet had geblaft als welkom tegen andere honden die hij tegen kwam, was haar gejuig niet van de lucht.

De hond wierp zich ondertussen maar met een diepe zucht op de grond en keek hulp zoekend naar de andere 2 honden, die hem een bemoedelijke blik van "ze zijn nu eenmaal niet wijzer, laat ze maar" toewierpen.

Honden vinden mensen werkelijk onbegrijpelijke wezens.........

NB: Ja ,ja ik weet het. Raya zit op de foto aan een paal en niet aan een boom. Dit verschil is me wel duidelijk. Maar daar er geen foto was aan boom, heb ik die aan paal maar genomen.

Zo trots

Raya is echt een zachtaardige sociale hond. Ik heb hem nog nooit horen grommen naar een andere hond. Zelfs als Shyra zijn botje af wil pakken keert hij gewoon zijn kop om, maar grommen doet die gewoon niet.Gromt Shyra wel eens tegen hem als waarschuwing dat hij toch echt van dat botje af moet blijven, of dat die gewoon slapen wil en niet spelen, dan zie je zijn blik een beetje een verbijsterende uitstraling krijgen van zoveel gemopper. En werpt zich dan vervolgens maar naast Shyra neer.

Het enige wat hij wel doet is als hij onder de wandelingen vreemde honden ziet, dat die dan een paar blaffen geeft. Er word dan gesnuffeld en het is goed.
Alhoewel hij het totaal niet kwaad bedoeld,hij het zich eigen heeft gemaakt als een begroeting , willen we hem dat toch afleren.
Dus hebben we manieren bedacht die dit gewoontegedrag doorbreken.

*Zijn aandacht afleiden als wij de hond eerder zien dan hij. Dus dat hij de hond dan wel ziet maar zo lekker aan het spelen is met ons dat hij er geen aandacht aan besteed verder.Of het lekkere lekkers dat we voor zijn neus houden veel interessanter vind dat die andere hond.
*En als hij de hond al gezien heeft, gewoon doorlopen zonder aandacht te besteden aan zijn geblaf. Dus ook niet laten snuffelen.
*En als we ergens staan, hem de rug toe keren als hij blaft. Zodat de vraagtekens boven zijn verbijsterende koppie komen te staan, waar we in vredesnaam zo naar staan te staren in plaats van hem te helpen de vreemde hond te begroeten.

En je merkt al dat hij het door begint te krijgen.

Vanmiddag stonden Hans en ik met de buren te kletsen. Raya stond ook zeer belangstellend mee te luisteren. Oren recht overeind, aandachtige blik op ons gericht.
Kwam er een vrouw met hond aan lopen die een eindje verderop wonen. Ze heeft een middelgroot hondje dat niet aardig reageerd op andere honden. Blaft aan één stuk door zodra hij ze maar hoort of ziet ,op een erg boze en fanatieke wijze.Heeft het gewoon niet zo op andere honden dus.
Omdat Raya het hondje dus al kende bleef hij gewoon zitten en staarde de hond op zijn vredige boeddha-achtige manier aan. Het geblaf van het hondje gleed langs hem heen.

De reden waarom zal me altijd onduidelijk zijn, maar de vrouw die stil bleef staan, deed nu haar hondje van de riem af ?!?
Heel vreemd.
Het hondje reageerde al fel blaffend op Raya aan de riem en we stonden op de weg waar toch regelmatig auto's om de hoek heen komen en haar hondje heeft nou niet echt de hoofdprijs "goed luisteren" gewonnen.
De hond stormt dus op Raya af en begint met opgetrokken lippen tegen Raya uit te vallen.
Rent met een boog om de auto heen waar wij bij staan om vervolgens Raya in de rug te willen aanvallen.
Toen was Raya het zat....hij blafde een paar keer een zeer zware blaf, waar zelfs een toon in zat die erg op grommen leek.
De hond verdween en ging op veilig afstand staan om zijn scheldpartij voort te zetten.
Raya zat dus weer met de rug naar hem toe en met zijn gezicht naar mij. Ik heb toen op een hoge toon tegen hem zitten kletsen en hem wat brokjes gegeven uit mijn zak.
Raya negeerde de andere hond totaal. Die kon blaffen tegen hem wat die wilde, maar hij vond hem totaal niet meer interessant.

Vind het zo geweldig hoe hij reageerd. Zo'n rust en vol aandacht naar mijn rare gebrabbel luisterend.Ben echt apetrots op dat 5 maanden oude manneke. Wat een wijsheid en kracht heeft die toch al op zo jonge leeftijd.
Kon hem wel platknuffelen zo trots was ik op hem.

Dus ook al begrijp ik echt de redenen van die vrouw niet waarom ze in vredesnaam haar woest blaffende hond los liet, terwijl die altijd als ik hem zie vast loopt. Ik ben er wel erg blij mee, want dit was echt een prachtig leermoment voor Raya. En zeker ook voor mij, want hij heeft me nog eens bevestigd dat hij echt een ontzettende zachtaardige , lieve hond is.Waar echt geen grijntje kwaadheid in zit.

Ik vrees alleen dat de buren nu nog meer overtuigd zijn dat er toch minstens enkele steekjes bij me los zitten. Ze konden zich denk ik nog net beheersen om hun hand niet op mijn voorhoofd te leggen om te voelen of ik toch geen koorts had.

Trotse groetjes Marianne

De strijd om Raya's laatste puppiekiesje

Raya heeft een paar dagen geleden zijn laatste puppiekiesje verloren. Ik hoorde hem vallen en ondanks dat ik ziek op de bank lag en me behoorlijk beroerd voelde won mijn hebzucht het van mijn beroerd voelen en dook ik van de bank om het kiesje zo snel mogelijk te veroveren.

Maar die slok-op had hem natuurlijk al weer snel van de grond op gepakt en was er al lustig op aan het kauwen. Gelukkig liet hij hem weer vallen.

Maar voordat ik ook maar de kans kreeg om hem te pakken , was deze keer Shyra me te snel af.

Hij zag de bui van mijn hebzucht al hangen en rende er snel mee onder de tafel.

Maar ik was onverbiddelijk en achtervolgde hem.

Het woordje los, negeerde hij totaal. Genoegelijk bleef hij er op kauwen.

Andere dingentjes aanbieden trapte hij niet in. Slijmen hielp niet.

Uiteindelijk zijn bekje met gevaar voor eigen leven maar opengedaan en het kiesje van zijn tong geplukt.

Triomfantelijk met mijn schat in mijn hand keek ik Shyra grijnzend aan, die me een zeer verontwaardigde blik terug gaf.

Om mijn schuldgevoel maar af te kopen heb ik ze een gedroogde pens gegeven en mezelf wijsgemaakt dat het weer helemaal koek en ei was tussen Shyra en mij.

In totaal heb ik nu 3 kiesjes en 1 tandje. De rest heeft Raya doorgeslikt en daar Hans weigerde om elke dag in zijn ontlasting te gaan zitten wroeten ,gingen die dus verloren.

Nu moeten de volwassen tanden dus nog helemaal naar boven komen. Je ziet al wel witte puntjes boven het tandvlees uitsteken, maar veel nut hebben ze nog niet voor hem.Een pensje kauwen is soms wel wat frustrerend omdat het dus niet zo lekker gaat op zijn tandvlees.Soms slikt hij hem dus na lang gekauw maar helemaal door.

Shyra vind het allemaal wel heel interessant. Hij ruikt het bloed in Raya's bek en zit hem dan ook geregeld in zijn bek te likken over zijn tandvlees.Echt geen gezicht. Je ziet zo'n klein koppie gewoon verdwijnen in zo een enorme bek. Het doet me altijd denken aan die circusmensen die hun hoofd in een bek van een leeuw steken.

Raya had af en toe wel last van het wisselen. Meer bijten op dingen en af en toe piepte die opeens alsof hij pijn had. Gelukkig heeft hij het ergste nu toch wel gehad denkt ik.

Zal wel een prachtig gezicht zijn als zijn volwassen tanden allemaal door zijn, wat een prachtig gebit zal hij dan hebben.

Vandaag is hij trouwens gewogen. Hij weegt nu 28 en een halve kilo.

Ja, ja ons kleine hondje word volwassen. Al is die nog maar 5 maand.Een echte pup dus nog, al zou je dat als je hem ziet echt niet zeggen.Hij steekt al ver boven Raisa uit.

Op de foto kan je een beetje zien dat zijn tanden en kiezen er nog niet door zijn.

Raisa

Na de opluchting kwam na een uurtje opeens weer de schrik.

Raisa lag op de grond en begon opeens zacht met open bek te huilen. Het ging echt door merg en been. Zacht maar heel indringend.

Dat heeft ze nog nooit gedaan.

Vreselijk.

Ze bleef heel lang heel stil liggen ,reageerde nergens op.

Daarna ging ze weer staan en leek het allemaal achter de rug. Alleen was ze nog een tijdje aan het nahijgen.

De dierenarts gebeld en we moesten haar 25 mg van haar medicatie extra geven, éénmalig.

We hebben gevraagd om een sterke pijnstiller voor het geval ze weer pijn krijgt zodat we dat meteen kunnen geven. En voor de zekerheid gevraagd of ze wel altijd, dag en nacht bereikbaar zijn, zodat we hun wel kunnen bellen als ze pijn gaat krijgen in de avond of de nacht.

Gelukkig zijn ze dat en komen ook 's nachts altijd ,dus als het zover zal zijn dat ze zal moeten inslapen ,hoeven we gelukkig niet tot overdag te wachten zodat ze nog langer zou lijden.

Nu is ze dus weer een stuk fitter. Ze lijkt eigenlijk wel weer oke. Heeft ook vanavond weer met de bal gespeeld en heeft met veel smaak gegeten. Zelfs Shyra's bakje nog even met smaak nagelikt.

Dit is zo moeilijk. Het is zo'n angstig idee hoe alles gaat verlopen.

De beslissing wanneer hangt als een zwaard boven me. Zal ik het weten tegen die tijd? Zal ik de moed hebben het op het juiste moment te beslissen zonder dat ze te erg lijdt ?

Zoals nu is dit de eerste keer dat ze voor ons zichtbare pijn heeft gehad.

Maar ze is zo "gewoon" verder.

Ik hoop met heel mijn hart dat ik op een ochtend beneden kom en ze in haar slaap over is gegaan. Vredig ,zonder pijn , zonder angst.

Misschien is het laf , maar ik hoop zo dat de beslissing me door het leven zelf ontnomen wordt.

Het komt zo dichtbij nu.

Het laatste meisje van onze "oude" roedel. Onze laatste levende verbinding met Shita en Saba. Ons eerste meisje samen.

Ik heb haar nog zo graag nog een paar mooie jaren bij ons.

Soms staat je hart even stil

Soms staat je hart dus even stil.

Raisa heeft al 2 jaar kanker. Toen de diagnose werd gesteld zeiden ze dat het een agressieve ,niet vaak voorkomende vorm was. Er was geen genezing mogelijk.

Gelukkig was de kans op uitzaaiingen maar 1 %.

Ze werd geopereerd maar omdat de wortel te dicht bij de darmen zat, durfde deze dierenarts niet alles weg te halen.

Hoe lang ze nog zou leven wisten ze echt niet te zeggen. Het kon met 2 weken voorbij zijn maar voor het zelfde geld had ze nog een paar jaar.

Gelukkig bleek het langzaam te groeien en duurde het toch een jaar voordat ze weer geopereerd moest worden omdat het weer aangegroeid was. En gelukkig groeide het dus naar buiten toe en niet naar haar darmen of andere organen.

Deze keer durfde de dierenarts die toen opereerde alles weg te halen.

We waren zo blij.

Voor het oog was alles weg en dus was er de hoop dat ook echt alles nu weg zou zijn.

Maar helaas, nog geen jaar later was het weer opnieuw aangegroeid.

Weer naar buiten toe gelukkig, maar wel sneller dan de eerste keer.

Tijdens haar operatie zagen ze dat ze nu ook 2 bulten in haar spieren had, dus dit was niet meer te opereren.

Ze werd dichtgemaakt zonder dat er iets weg is gehaald.

Vanaf dat moment is het afwachten en hopen dat het allemaal niet te snel groeit.

Ze krijgt een medicijn wat een remmende werking heeft op bepaalde tumoren.

Maar helaas zie je toch dat heel langzaam de bulten toch groeien.

De eerste symptonen van het einde zijn waarschijnlijk een verlamming van de staart. Daarna zal het alleen maar lijden worden en zullen we moeten beslissen haar in te laten slapen.

Het is zo erg eigenlijk dat ik dat weten en naar Raisa kijken, haar aaien, nooit los van elkaar meer kan zien,zeker niet na de laatste operatie.

Zie ik Raisa dan besef ik steeds dat ze ziek is.Ze elk moment kan overlijden.Het is als een zwarte wolk die in de lucht hangt.

Vreselijk vind ik dat.Ik wil van haar genieten, haar zien als het mooie wezen wat ze is.

Ze is er immers nog, dus moet ik dat uitbuiten. In het NU leven, zonder een dreiging van de toekomst.

Vanmorgen lag ze op de grond en wilde opstaan. Dit lukte haar moeilijk en ze moest echt haar best doen. Toen ze eenmaal stond wankelde ze en haar achterpoot trilde en leek haar niet te kunnen dragen.

Het was echt even of mijn hart stil stond.

Oh god niet nu .

Hans ging nadat ze even rond gelopen had en ze geen pijn of last meer leek te hebben met haar naar buiten. De zenuwen gierde echt door mijn keel.

Het overviel me echt. Had ik gedacht dat na het afscheid van verleden jaar van Shita en Saba ik nu toch een beetje eelt op mijn gevoel had, dan had ik het dus wel heel erg mis.

Ook het al 2 jaar voorbereid zijn op wat gaat komen lijkt niets af te doen van het gevoel.

De pijn voelde even heftig en de boosheid en verzet was niets minder.

Krijg ik opeens een sms-je van Hans........ ze speelt met de bal.....

Ooit zo een eigenwijze hond gezien hahaha

Wat een opluchting.

Het is nog niet zo ver.

Opgeluchte groetjes Marianne